Als gevolg van een langdurig tekort aan verloskundigen, het ministerie van Volksgezondheid van Senegal en Dakar Universiteit Verloskundige afdeling in 1998 overeengekomen om district teams bestaande uit een anesthesist, huisarts en chirurgische assistent verloskundige noodhulp chirurgie te trainen. Een evaluatie van het beleid werd uitgevoerd in drie districten in 2006, die trends in de tarieven van de belangrijkste obstetrische interventies, resultaten bij pasgeborenen en moeders, en de standpunten van de belangrijkste informanten, leden van de gemeenschap en het laatste jaar geneeskunde studenten. Van 2001 tot 2006, werden 11 chirurgische teams die getraind zijn, maar slechts zes werden functioneren in 2006. Het huidige tarief van de opleiding is niet snel genoeg om alle wijken te dekken in 2015. Een verhoging van de snelheid van de interventies werd zo snel opgemerkt als een team had in het leven geroepen, maar onvervulde behoefte bleef bestaan. Centraal besluitvormers als het beleid meer levensvatbaar dan training gynaecologen voor de regionale ziekenhuizen, maar het verzet van hoger academisch clinici, een vermeend gebrek aan carrièremogelijkheden bij de artsen opgeleid, en het gebrek aan programmacoördinatie waren obstakels. Beoefenaars voelde het werk waardevol was, maar klaagden van lage extra loon en niet wordt vervangen tijdens de training. Gemeenschappen op prijs gesteld dat de diensten levens en geld bespaard, maar aangedrongen op betere informatie en een grotere continuïteit van de zorg.
ACHTERGROND: Chirurgie is een integraal onderdeel geworden van de wereldwijde gezondheidszorg, met een geschatte 234.000.000 operaties uitgevoerd per jaar. Chirurgische complicaties komen vaak voor en vaak voorkomen. Onze hypothese was dat een programma om een 19-item chirurgische veiligheid checklist ontwikkeld om het team communicatie en de consistentie van de zorg te verbeteren te implementeren, complicaties en sterfgevallen in verband met een operatie te verminderen.
METHODEN: Tussen oktober 2007 en september 2008, acht ziekenhuizen in acht steden (Toronto, Canada, New Delhi, India; Amman, Jordanië, Auckland, Nieuw-Zeeland, Manila, Filippijnen; Ifakara, Tanzania, Londen, Engeland, en Seattle, WA) wat neerkomt op een verscheidenheid van economische omstandigheden en de verschillende populaties van patiënten mee in de Veilige de World Health Organization's Surgery Saves Lives programma. We prospectief verzamelde gegevens over de klinische processen en resultaten van 3733 achter elkaar ingeschreven patiënten van 16 jaar of ouder die ondergingen niet-cardiale chirurgie. Vervolgens hebben we gegevens verzameld over 3955 achtereenvolgens ingeschreven patiënten na de introductie van de chirurgische Veiligheids Checklist. Het primaire eindpunt was de mate van complicaties, met inbegrip van overlijden, tijdens ziekenhuisopname binnen de eerste 30 dagen na de operatie.
RESULTATEN: De verhouding van overlijden was 1,5% voor de checklist werd ingevoerd en daalde naar 0,8% daarna (P = 0,003). Intramurale complicaties opgetreden bij 11,0% van de patiënten bij aanvang en in 7,0% na invoering van de checklist (P <0,001).
CONCLUSIES: De uitvoering van de checklist werd geassocieerd met gelijktijdige verlaging van de tarieven van de dood en complicaties bij patiënten ten minste 16 jaar die werden niet-cardiale operatie ondergaan in een diverse groep van ziekenhuizen.
De geldigheid van de drie methoden (laatste menstruatie [LPM], Ballard en Dubowitz scoort) voor de beoordeling van de zwangerschapsduur voor premature baby's in een lage-broninstelling werd beoordeeld, met behulp van prenatale echografie als de gouden standaard. Het was hypothetische dat LMP en andere methoden op dezelfde manier uitvoeren zou in postnatale zwangerschapsduur bepalen. Concordantie analyse werd toegepast op gegevens op 355 pasgeborenen van < 33 weken zwangerschapsduur in een actuele huid-therapie proces in een tertiaire-kinderen ingeschreven is een ziekenhuis in Bangladesh. De concordantie coëfficiënt voor LMP, Ballard en Dubowitz was 0.878, 0.914 en 0.886 respectievelijk. LMP en Ballard zwangerschapsduur onderschat door één dag (+/-11) en 2.9 dagen (+/-7,8) respectievelijk terwijl Dubowitz overschat zwangerschapsduur door 3.9 dagen (+/-7.1), vergeleken met echografie vinden. LMP in een lage-broninstelling was een meer betrouwbare maatregel van zwangerschapsduur dan eerder gedachte voor schatting van postnatale zwangerschapsduur van premature baby's. Ballard en Dubowitz scores zijn iets meer betrouwbare maar vereisen meer technische vaardigheden uit te voeren. Bijkomende potentiële proeven zijn gerechtvaardigd te onderzoeken LMP tegen prenatale echografie primaire Voordebeoordeling van neonatale zwangerschapsduur in andere lage-broninstellingen.
DOEL: het effect van de baarmoeder fundal druk vast te stellen op het verkorten van de tweede fase van de arbeid en op het foetale uitkomst.
DESIGN: gerandomiseerde gecontroleerde trial.
SNELHEID: Onderwijs en onderzoek het ziekenhuis.
VOORBEELD: Honderd zevenennegentig vrouwen tussen 37 en 42 zwangerschapsduur weken met singleton schedelligging toegelaten tot de levering unit.
METHODEN: Random verdeling in groepen, met of zonder handmatige fundal druk tijdens de tweede fase van de arbeid.
MAIN Uitkomstmaten: De primaire uitkomstmaat was de duur van de tweede fase van de arbeid. Secundaire uitkomstmaten waren arteriële navelstreng pH, HCO3-, basis eigen risico, pO2, pCO2 waarden en de snelheid van instrumentale levering, ernstige maternale morbiditeit / mortaliteit, neonatale trauma, toegang tot neonatale intensive care unit, en neonatale dood.
RESULTATEN: Er waren geen significante verschillen in de gemiddelde duur van de tweede fase van de bevalling en secundaire uitkomstmaten behalve voor gemiddelde pO2 die lager was en de gemiddelde pCO2, die hoger was in de fundal pressiegroep. Toch zijn de waarden nog steeds bleven binnen de normaalwaarden en er waren geen pasgeborenen met een Apgar-score <7 in een van de groepen.
CONCLUSIE: Toepassing van fundal druk op een levering van vrouw was niet effectief in het verkorten van de tweede fase van de arbeid.
ACHTERGROND: Het doel van deze paper was om de effectiviteit en kosteneffectiviteit van alternatieve training strategieën te evalueren voor het verhogen van de toegang tot verloskundige noodhulp in Burkina Faso.
METHODEN: Case-extractie formulieren werden gebruikt om gegevens op te nemen op 2305 keizersneden uitgevoerd in 2004 en 2005 in ziekenhuizen in zes van de 13 gezondheidsregio's van Burkina Faso. Belangrijkste uitkomstmaten waren de effectiviteit van moeders en pasgeborenen 'case fatality tarieven. De kosten van het uitvoeren van keizersneden werden geschat op basis van een gezondheids-systeem perspectief en incrementele kosten-effectiviteit ratio's werden berekend met behulp van de pasgeborene case fatality tarieven.
RESULTATEN: het algemeen het geval mengt per provider waren vergelijkbaar. Pasgeboren case fatality (per duizend) varieerde aanzienlijk tussen verloskundigen, huisartsen en clinical officers, op 99, 125 en 198, respectievelijk. De geschatte gemiddelde kosten per vermeden pasgeboren dood (x1000 levendgeborenen) voor een verloskundige onder leiding van het team ten opzichte van een huisarts-geleide team was 11.757 internationale dollar, en voor een huisarts-team onder leiding ten opzichte van een klinische officier geleide team was het 200 internationale dollar. Training van huisartsen lijkt dus zowel effectief en kosteneffectief in de korte termijn. Clinical officers worden geassocieerd met een hoge pasgeboren letaliteit.
CONCLUSIE: Training substituten is een haalbare optie is om de toegang tot levensreddende operaties te verhogen in het district ziekenhuizen. De hoge pasgeboren letaliteit onder de clinical officers kunnen worden aangepakt door een opfriscursus en een strenger toezicht. Deze bevindingen kunnen helpen bij het aanpakken van tekorten aan geschoold personeel in de gezondheidszorg in Afrika bezuiden de Sahara.
DOEL: Het doel van deze studie was om de slaagkans van beschrijven en de verschillen in neonatale uitkomsten met arbeid inductie, vergeleken met electieve keizersnede bij vrouwen met een early-onset ernstige pre-eclampsie te analyseren.
STUDIEPLAN: Wij hebben een cross-sectionele studie van vrouwen met ernstige pre-eclampsie, die nodig is levering tussen 24 en 34 weken zwangerschap. Bivariate en multivariabele regressie-analyses werden gebruikt om de factoren die werden geassocieerd met opdracht, succes van, en de kans op neonatale uitkomsten na inductie van de arbeid te bepalen.
RESULTATEN: Fifty-zeven en vier tienden procent van de 491 vrouwen ondergingen inleiding van de baring. Vaginale bevalling vond plaats in 6,7%, 47,5% en 68,8% van de vrouwen die arbeid inductie onderging tussen de 24 en 28, 28 en 32, en 32 en 34 weken zwangerschap, respectievelijk. Inleiding van de baring is niet geassocieerd met een toename van de neonatale morbiditeit of mortaliteit nadat we gecontroleerd voor de zwangerschapsduur en andere confounders.
CONCLUSIE: Neonatale uitkomsten zijn niet verergerd door inleiding van de baring bij vrouwen met early-onset ernstige pre-eclampsie, maar het is zelden succesvol bij <28 weken zwangerschap.
DOEL: Om het beheer van en neonatale letsel in verband met schouderdystocie voor en na de invoering van de verplichte schouderdystocie simulatie training vergelijken.
Methode: Dit was een retrospectieve, observationele studie waarin het beheer en de neonatale uitkomsten van geboorten gecompliceerd door schouderdystocie voor (januari 1996 tot december 1999) en na (januari 2001 tot december 2004) de invoering van schouderdystocie training bij Southmead Hospital, Bristol, Verenigd Koninkrijk. Het beheer van schouderdystocie en de bijbehorende neonatale verwondingen werden met elkaar vergeleken vooropleiding en posttraining door middel van een herziening van tijdens de bevalling en postpartum gegevens van de ambtstermijn, Cephalic, singleton geboorten in die moeite hebben met de schouders werd opgenomen tijdens de twee studie perioden.
Resultaten: Er werden 15.908 en 13.117 in aanmerking komen geboorten vooropleiding en posttraining, respectievelijk. De schouderdystocie cijfers zijn vergelijkbaar: vooropleiding 324 (2,04%) en posttraining 262 (2.00%) (P = 0,813). Na de training werd ingevoerd, klinische behandeling verbeterd: McRoberts 'positie, vooropleiding 95/324 (29,3%) tot 229/262 (87,4%) posttraining (P <.001), suprapubische druk 90/324 (27,8%) tot 119/262 (45,4%) (P <.001), de interne rotatie-manoeuvre 22/324 (6,8%) tot 29/262 (11,1%) (P = 0,020), levering van de achterste arm 24/324 (7,4%) tot 52 / 262 (19,8%) (P <.001), geen erkende manoeuvres uitgevoerd 174/324 (50,9%) tot 21/262 (8,0%) (P <.001); gedocumenteerd overmatige tractie 54/324 (16,7%) tot 24 / 262 (9,2%) (P = 0,010). Er was een significante reductie van neonatale schade bij geboorte na schouderdystocie: 30/324 (9,3%) tot 6/262 (2,3%) (RR 0,25 [betrouwbaarheidsinterval 0.11-0.57]).
CONCLUSIE: De invoering van schouderdystocie opleiding voor alle medewerkers moederschap werd geassocieerd met een beter beheer en neonatale uitkomsten van geboorten gecompliceerd door schouderdystocie.
Niveau van bewijs: II.
ACHTERGROND: Moeilijke bevalling blijft een van de belangrijkste oorzaken van maternale en foetale sterfte en morbiditeit in slecht uitgeruste gebieden van de wereld, waar de 24 uur beschikbaarheid van een keizersnede (CS) niet kan worden gegarandeerd, en de CS gerelateerde sterftecijfer is nog steeds hoog. In deze instellingen, is herstel van symphysiotomy is bepleit. De doelstellingen waren, in1994, aan peri-operatieve en lange termijn complicaties van symphysiotomy bestuderen en vergelijken met die met betrekking tot CS voor dezelfde indicaties, in 1996, aan de symphyseal breedte na symphysiotomy meten en vergelijken met dat na normale vaginale levering, en, in 1998, moeten kennis, attitudes en praktijken in verband met symphysiotomy onder artsen en vroedvrouwen in Zimbabwe te beoordelen.
Methoden en bevindingen: Vierendertig vrouwen die hadden ondergaan symphysiotomy en 29 vrouwen die waren een CS ondergaan voor belemmerd arbeid werden geïnterviewd. De symphyseal breedte van 19 vrouwen met een eerdere symphysiotomy werden vergeleken met die van 92 vrouwen met eerdere vaginale leveringen met ultrasone technieken. Eenenveertig artsen en 39 vroedvrouwen, werden in drie centrale ziekenhuizen en zeven district ziekenhuizen in Zimbabwe, geïnterviewd over symphysiotomy. Geen van de 34 vrouwen gemelde ernstige weke delen letsels of infecties na symphysiotomy. Lange-termijn complicaties na symphysiotomy niet met name verschillen van die na het CS voor dergelijke dragen. De intra-articulaire breedte van de schaambeenverbinding wordt verhoogd na een symphysiotomy. Negenenzeventig van de 80 geïnterviewde hulpverleners wist symphysiotomy. Een verloskundige had verricht symphysiotomies. Tweederde van de deelnemers beschouwd als symphysiotomy een verouderd en tweede klasse operatie, maar levensreddende en passend in de afgelegen gebieden van Zimbabwe. Tien van 13 vroedvrouwen in afgelegen gebieden wilden uit te voeren symphysiotomies zelf.
CONCLUSIES: Er zijn geen ernstige complicaties als gevolg van symphysiotomy werden geopenbaard in deze studie. De resultaten suggereren dat een bescheiden permanente uitbreiding van het bekken na symphysiotomy (samen met de afwezigheid van een littekens baarmoeder) mogen de volgende vaginale bevalling te vergemakkelijken. Artsen en verloskundigen die werkzaam zijn in regionale ziekenhuizen hebben een meer positieve houding ten opzichte van symphysiotomies dan de collega's in het centrum van ziekenhuizen. Verloskundigen (die zou hebben om de leer te doen), die werkzaam zijn in de grote stedelijke ziekenhuizen bijna uit te sluiten symphysiotomy als een alternatief voor het beheer in Zimbabwe.
Slechte neonatale uitkomsten na schouderdystocie in verband gebracht met onjuist beheer. Totdat er belangrijke ontwikkelingen in de voorspelling en de daaropvolgende preventie van schouderdystocie, het verbeteren van schouderdystocie management door middel van praktische opleiding voor de meest effectieve methode voor het verminderen van de morbiditeit en mortaliteit zijn. Vierhonderd vijftig gesimuleerde schouderdystocie scenario's, beheerd door 95 vroedvrouwen en 45 artsen van zes Britse ziekenhuizen in de loop van 1 jaar, waren video geregistreerd tijdens een onderzoek van verloskundige noodsituaties te leren omgaan. Analyse van de geregistreerde gegevens blijkt dat, voor opleiding, 57% staat waren om de baby te leveren, bijna twee derde niet vragen om kinderen steun, en 1 op de 27 gebruikt fundal de druk. Terugkerende problemen in het management werden waargenomen: slechte communicatie, het onvermogen om de interne toegang te krijgen, verwarring over de interne manoeuvres, en de toepassing van overmatige tractie. Significante verbeteringen in het management werden waargenomen na de training en bleef tot 1 jaar na de training. De lessen die uit deze studie kunnen informeren en te verbeteren toekomstige opleidings-en management. In dit artikel worden problemen van de deelnemers en bespreekt hoe training kan worden gericht op deze problemen te pakken.
ACHTERGROND: Bij gebrek aan bekende risicofactoren, 7% van de ambtstermijn van pasgeborenen nodig PPV-ETT (positieve druk ventilatie en / of endotracheale intubatie). Factoren toenemende behoefte aan reanimatie, en dus ook voor mensen met gevorderde reanimatie vaardigheden, verdere evaluatie nodig zijn.
Doel: De voorspellende waarde van de ante-en intra-partum risicofactoren voor PPV-ETT in "at-risk" leveringen te evalueren.
DESIGN / methoden: Over een periode van 30 maanden, de neonatale reanimatie team (NRT) in de tertiaire perinatale centrum in St. Johns, Newfoundland en Labrador, prospectief geregistreerd redenen voor het bijwonen van 'at-risk "leveringen, en het daaropvolgende gebruik van PPV- ETT, de tarieven van de low 1 - en 5-minuten Apgar scores, en de toelating tot neonatale intensive care of de dood.
Resultaten: Van 5691 leveringen, 3796 (66,7%) werden bijgewoond door de NRT. Gegevens beschikbaar voor 3564 (94%) risicogroepen opkomst, waarvan 780 (22%) vereist PPV-ETT. Met behulp van multivariate logistische regressie-analyse, belangrijke ante-partum risicofactoren voor PPV-ETT opgenomen meervoudige zwangerschap <35 weken, maternale infectie, hoge bloeddruk en oligohydramnion, intra-partum factoren vroeggeboorte bij <36 weken, stuitligging, meconium-gekleurde vruchtwater vloeistof (MSAF), niet-geruststellende hartslag van de foetus, nood-keizersnede (EMCS), schouderdystocie, en opiaten in de normale arbeid. Electieve keizersnede (ELC) is beschermend. Tang, vacuüm, en de regionale of algemene anesthesie niet toegenomen risico. EMCS en vroeggeboorte voorspelde PPV-ETT, lage Apgar scores, en de toelating tot neonatale intensive care (of dood), en samen met MSAF, bestaat de meerderheid van de 'at-risk "baby's.
Conclusies: Gezien de normale risico (22%), factoren die de stijging van nodig hebt voor reanimatie in een tertiair centrum kan geen invloed op de praktijk van de NRT het bijwonen van alle "at-risk" leveringen, met uitzondering van de ELC.
Als gevolg van een langdurig tekort aan verloskundigen, het ministerie van Volksgezondheid van Senegal en Dakar Universiteit Verloskundige afdeling in 1998 overeengekomen om district teams bestaande uit een anesthesist, huisarts en chirurgische assistent verloskundige noodhulp chirurgie te trainen. Een evaluatie van het beleid werd uitgevoerd in drie districten in 2006, die trends in de tarieven van de belangrijkste obstetrische interventies, resultaten bij pasgeborenen en moeders, en de standpunten van de belangrijkste informanten, leden van de gemeenschap en het laatste jaar geneeskunde studenten. Van 2001 tot 2006, werden 11 chirurgische teams die getraind zijn, maar slechts zes werden functioneren in 2006. Het huidige tarief van de opleiding is niet snel genoeg om alle wijken te dekken in 2015. Een verhoging van de snelheid van de interventies werd zo snel opgemerkt als een team had in het leven geroepen, maar onvervulde behoefte bleef bestaan. Centraal besluitvormers als het beleid meer levensvatbaar dan training gynaecologen voor de regionale ziekenhuizen, maar het verzet van hoger academisch clinici, een vermeend gebrek aan carrièremogelijkheden bij de artsen opgeleid, en het gebrek aan programmacoördinatie waren obstakels. Beoefenaars voelde het werk waardevol was, maar klaagden van lage extra loon en niet wordt vervangen tijdens de training. Gemeenschappen op prijs gesteld dat de diensten levens en geld bespaard, maar aangedrongen op betere informatie en een grotere continuïteit van de zorg.
